#เรื่อง “แสดงคติสมบูรณ์” ให้กระทำกลับคืน ศัพท์ อุภโต ‹ ?“เมื่อพระเถระท่านไม่พูดอย่างคิดด้วยกัน ปฐวีธาตุ ก็งาน ๑, เมื่อท่านไม่พูดด้วยกัน ไม่คิดด้วยกัน อาโปธาตุก็งาน ๑, อะไรหรือ? แม้วาโยธาตุ ก็งาน ๑ เตโชธาตุ ก็งาน ๑, ก็พวกเราธุระจะพูด กล่าวบอก (เขียน) ไปถึงตัวอย่างพระไตรปิฎกเลย ไม่ได้หรือ?, พวกท่านไม่รู้หรือ? เราอาจจะตอบมากไม่ได้ หรือว่า พวกเราท่าน เราเองอาจจะอารมณ์เสียกันไปหมดแล้ว และเพราะพวกเรารับปัญหาไม่ไหว เพราะคิดว่า จะต้องทำอะไรดีกะการซึ่งเราจะไปต่อกับภาคใต้ของจีน ไปต่อกับ ไต้หวัน หรือศรีลังกา ของเขามานี้ อาจให้เรารู้สึก ถึงองค์ประธานกิตติมศักดิ์ทางศาสนา ท่านก็อาจจะให้รู้สึกว่า ไปกะว่าพวกเราจะไปต่อกับใคร จริงๆ ในภาควิชาการของตำรา คนก็จะต้องนับถือคัมภีร์ของฝ่ายเถรวาททั้งนั้น ในซึ่งความละเอียดละออ ครบถ้วน มีธรรมปริยัติ ตลอดทั้งนิทานคุณธรรม แสดงไว้ทุกแง่มุม เป็นรากของศาสนา, แล้วในทางองค์อุปถัมภ์ของพวกเรานั้น พวกเราก็ได้ไปถึงแผ่นดินโลกกันหมดแล้ว, ถึงเดี๋ยวนี้คนจะต้องคิดว่า การแปลบาลีอักษร ฉะนั้น ควรจะเป็นอย่างไร ถึงเป็นคติซึ่งการแปลบาลีอักษร นั่นเอง เป็นรากแก้ว ของชาติเรา เราจะต้องถือสิ่งนี้ ไว้ไปกับอินโดนีเซียให้มากหรือเปล่า ในแง่ของปู่ย่าตาทวด และดูการมีบรรพบุรุษร่วมกัน และถึงความเหมือนกันมากทางภาษา ที่มีร่วมกัน ต่อเรื่องที่รับภาษาบาลีและสังสฤตมากเข้าไว้ กันมาแต่โดยดี คือข้าพเจ้าเห็นว่า อินโดนีเซีย เข้าใช้คำเหมือนกะเรา ตามที่ดูเหมือน เขาพูด อยู่ตามธรรมดาของเขานั่น มีบาลีสังสฤต ปนด้วยไปหมดเช่นนี้เอง คือหาการพิเคราะดังนี้ ถึงเส้นทางตลอดไป อันซึ่งไม่มีพรหมแดน (ด้วยทางภาษา) คือหากว่าเรา จะมองทาง หรือมองประตู ที่แท้จริง อันที่กว้างไกล ไปสู่แผ่นดินโลก แบบไม่มีขีดจำกัด ไปจนถึงแผ่นดินของโลก แม้ในสมัยนี้ หรือสมัยใดๆ จะให้ได้อย่างดีและถูกตรงความเก่าแก่ที่ลึกล้ำอย่างโบราณอย่างที่สุด มากยิ่งขึ้น อันเราทำไปเพื่อแผ่นดินทางศาสนา (ทุกศาสนา) และเพื่อความรู้ทางศาสนา และว่าต่อไปเพื่อความวิเศษทางธรรม ที่เป็นไปด้วยกำลังของช่วงชีวิต และกำลังแห่งสติปัญญาของมนุษย์เรา ตอนนี้ดังนี้ ถึงข้อนี้แล้ว ด้วยกำลังอีกขุมหนึ่ง ฉะนั้น ก็คือพากย์อักษรโรมันเท่านั้นแหละ ท่านใดที่จะให้อ่านเขียนถนัด เป็นฉับพลันนั้นไม่มีเลย เพราะเราถือรูปอักษรภาษาเขมรลาวของเราอยู่ โดยไม่ฝึก (เขียน) ใช้อักษรโรมันให้คล่อง ด้วยรูปอักษรโรมันบ้าง ซึ่งเราก็ต้องนับถือด้วยว่าเป็นทางตรงดี เขียนบาลีด้วยอักษรโรมัน จบไป ดีกว่าที่เราจะมัวอ้อมไป อ้อมมา มากมายด้วยภาษาอังกฤษ ซึ่งสำคัญตรงนั้นก็อาจจะไม่ถูกที่สักแห่ง ก็อาจเป็นได้, เราจึงควร คงให้แลดู แต่ส่วนสำคัญมากเป็นที่สุด กันทั้งนั้นเถิด เช่นว่านั้น ว่าพวกเราอยากได้อิเหนาเข้ามา ให้มาเข้าพวก เข้ามาเป็นพื้นยืนหลัก รักษาสิ่งดีมากแค่ไหน เช่นนั้น พวกเราก็ควร ฝึกตนให้เขียนเป็นอัตโนมัติด้วยตัวอักษรโรมัน ไปให้ได้ ซึ่งบท ตัว เอ็ม (m.) ตัว เอ็น (n.) ตัว เอ็นจี (ng.) ดังนี้ ลึกลับ เป็นมหาเวท! ยกโยงไว้ถึงความเป็นเหตุ เป็นเอก ควรเราให้ต่อเรื่องความเร้นลับของพวกเราเหล่านี้ จนต้องมาเกี่ยวข้องกันโดยการที่พวกเขาเอง (อักษรอื่น) ที่ใด ก็จะได้ใช้บทสคิปต์อักษรโรมัน นั่นแหละ ให้นำมาต่อกะเรา ในเมื่อใดที่เขาชำนาญอักษรโรมันดีแล้ว เขาเองก็จะได้มาต่อกับภาษาสยามของเรา ในวันข้างหน้า, แล้วเมื่อเวลานั้น แดนอิเหนากะไทยเราได้คิดได้พูดร่วมกันมากตลอดแล้ว ภพแห่งปฐวีธาตุ ไปตลอดถึงอวกาศอาโป หรืออากาสธาตุ ต่างๆ เมื่อไรนั้น ถึงนั่นแหละ ก็คงจะมิต้องได้มีการงานอย่างอื่นอีกแล้ว อันนอกเหนือไปจากความสุขความเจริญร่วมกันของทุกฝ่าย, ซึ่งเปรียบกันมาตลอดว่า เชื่อกันว่า วันใด สายลมแห่งภูเขาหิมาลัย (คำสอนพระพุทธเจ้า) พัดรำเพยเลยไกล ไปถึงสุดเขตของแผ่นดินโน่นแหละ ความวกวนของทะเล ซึ่งที่นั่นเอง นั่นเอง จบ! จะเป็นที่ปลายแดนแผ่นดินโน่นเลย เมื่อนั้นแล้ว มนุษย์เราจึงจะเรียกว่า ณ ที่ตรงนั้น เป็นชื่อที่สิ้นสุดเขตแดนของพระพุทธศาสนา” (กระทำกลับคืน กระทำสมบูรณ์ คำว่า “อุภโต” ดูอ้าง rb.gy/nhhcit )
コメントを投稿
1 件のコメント:
#เรื่อง “แสดงคติสมบูรณ์” ให้กระทำกลับคืน ศัพท์ อุภโต ‹ ?
“เมื่อพระเถระท่านไม่พูดอย่างคิดด้วยกัน ปฐวีธาตุ ก็งาน ๑, เมื่อท่านไม่พูดด้วยกัน ไม่คิดด้วยกัน อาโปธาตุก็งาน ๑, อะไรหรือ? แม้วาโยธาตุ ก็งาน ๑ เตโชธาตุ ก็งาน ๑, ก็พวกเราธุระจะพูด กล่าวบอก (เขียน) ไปถึงตัวอย่างพระไตรปิฎกเลย ไม่ได้หรือ?, พวกท่านไม่รู้หรือ? เราอาจจะตอบมากไม่ได้ หรือว่า พวกเราท่าน เราเองอาจจะอารมณ์เสียกันไปหมดแล้ว และเพราะพวกเรารับปัญหาไม่ไหว เพราะคิดว่า จะต้องทำอะไรดี
กะการซึ่งเราจะไปต่อกับภาคใต้ของจีน ไปต่อกับ ไต้หวัน หรือศรีลังกา ของเขามานี้ อาจให้เรารู้สึก ถึงองค์ประธานกิตติมศักดิ์ทางศาสนา ท่านก็อาจจะให้รู้สึกว่า ไปกะว่าพวกเราจะไปต่อกับใคร จริงๆ ในภาควิชาการของตำรา คนก็จะต้องนับถือคัมภีร์ของฝ่ายเถรวาททั้งนั้น ในซึ่งความละเอียดละออ ครบถ้วน มีธรรมปริยัติ ตลอดทั้งนิทานคุณธรรม แสดงไว้ทุกแง่มุม เป็นรากของศาสนา, แล้วในทางองค์อุปถัมภ์ของพวกเรานั้น พวกเราก็ได้ไปถึงแผ่นดินโลกกันหมดแล้ว, ถึงเดี๋ยวนี้คนจะต้องคิดว่า การแปลบาลีอักษร ฉะนั้น ควรจะเป็นอย่างไร ถึงเป็นคติ
ซึ่งการแปลบาลีอักษร นั่นเอง เป็นรากแก้ว ของชาติเรา เราจะต้องถือสิ่งนี้ ไว้ไปกับอินโดนีเซียให้มากหรือเปล่า ในแง่ของปู่ย่าตาทวด และดูการมีบรรพบุรุษร่วมกัน และถึงความเหมือนกันมากทางภาษา ที่มีร่วมกัน ต่อเรื่องที่รับภาษาบาลีและสังสฤตมากเข้าไว้ กันมาแต่โดยดี คือข้าพเจ้าเห็นว่า อินโดนีเซีย เข้าใช้คำเหมือนกะเรา ตามที่ดูเหมือน เขาพูด อยู่ตามธรรมดาของเขานั่น มีบาลีสังสฤต ปนด้วยไปหมด
เช่นนี้เอง คือหาการพิเคราะดังนี้ ถึงเส้นทางตลอดไป อันซึ่งไม่มีพรหมแดน (ด้วยทางภาษา) คือหากว่าเรา จะมองทาง หรือมองประตู ที่แท้จริง อันที่กว้างไกล ไปสู่แผ่นดินโลก แบบไม่มีขีดจำกัด ไปจนถึงแผ่นดินของโลก แม้ในสมัยนี้ หรือสมัยใดๆ จะให้ได้อย่างดีและถูกตรงความเก่าแก่ที่ลึกล้ำอย่างโบราณอย่างที่สุด มากยิ่งขึ้น อันเราทำไปเพื่อแผ่นดินทางศาสนา (ทุกศาสนา) และเพื่อความรู้ทางศาสนา และว่าต่อไปเพื่อความวิเศษทางธรรม ที่เป็นไปด้วยกำลังของช่วงชีวิต และกำลังแห่งสติปัญญาของมนุษย์เรา ตอนนี้
ดังนี้ ถึงข้อนี้แล้ว ด้วยกำลังอีกขุมหนึ่ง ฉะนั้น ก็คือพากย์อักษรโรมันเท่านั้นแหละ ท่านใดที่จะให้อ่านเขียนถนัด เป็นฉับพลันนั้นไม่มีเลย เพราะเราถือรูปอักษรภาษาเขมรลาวของเราอยู่ โดยไม่ฝึก (เขียน) ใช้อักษรโรมันให้คล่อง ด้วยรูปอักษรโรมันบ้าง ซึ่งเราก็ต้องนับถือด้วยว่าเป็นทางตรงดี เขียนบาลีด้วยอักษรโรมัน จบไป ดีกว่าที่เราจะมัวอ้อมไป อ้อมมา มากมายด้วยภาษาอังกฤษ ซึ่งสำคัญตรงนั้นก็อาจจะไม่ถูกที่สักแห่ง ก็อาจเป็นได้, เราจึงควร คงให้แลดู แต่ส่วนสำคัญมากเป็นที่สุด กันทั้งนั้นเถิด เช่นว่านั้น ว่าพวกเราอยากได้อิเหนาเข้ามา ให้มาเข้าพวก เข้ามาเป็นพื้นยืนหลัก รักษาสิ่งดีมากแค่ไหน เช่นนั้น พวกเราก็ควร ฝึกตนให้เขียนเป็นอัตโนมัติด้วยตัวอักษรโรมัน ไปให้ได้ ซึ่งบท ตัว เอ็ม (m.) ตัว เอ็น (n.) ตัว เอ็นจี (ng.) ดังนี้ ลึกลับ เป็นมหาเวท! ยกโยงไว้ถึงความเป็นเหตุ เป็นเอก ควรเราให้ต่อเรื่องความเร้นลับของพวกเราเหล่านี้ จนต้องมาเกี่ยวข้องกัน
โดยการที่พวกเขาเอง (อักษรอื่น) ที่ใด ก็จะได้ใช้บทสคิปต์อักษรโรมัน นั่นแหละ ให้นำมาต่อกะเรา ในเมื่อใดที่เขาชำนาญอักษรโรมันดีแล้ว เขาเองก็จะได้มาต่อกับภาษาสยามของเรา ในวันข้างหน้า, แล้วเมื่อเวลานั้น แดนอิเหนากะไทยเราได้คิดได้พูดร่วมกันมากตลอดแล้ว ภพแห่งปฐวีธาตุ ไปตลอดถึงอวกาศอาโป หรืออากาสธาตุ ต่างๆ เมื่อไรนั้น ถึงนั่นแหละ ก็คงจะมิต้องได้มีการงานอย่างอื่นอีกแล้ว อันนอกเหนือไปจากความสุขความเจริญร่วมกันของทุกฝ่าย, ซึ่งเปรียบกันมาตลอดว่า เชื่อกันว่า วันใด สายลมแห่งภูเขาหิมาลัย (คำสอนพระพุทธเจ้า) พัดรำเพยเลยไกล ไปถึงสุดเขตของแผ่นดินโน่นแหละ ความวกวนของทะเล ซึ่งที่นั่นเอง นั่นเอง จบ! จะเป็นที่ปลายแดนแผ่นดินโน่นเลย เมื่อนั้นแล้ว มนุษย์เราจึงจะเรียกว่า ณ ที่ตรงนั้น เป็นชื่อที่สิ้นสุดเขตแดนของพระพุทธศาสนา” (กระทำกลับคืน กระทำสมบูรณ์ คำว่า “อุภโต” ดูอ้าง rb.gy/nhhcit )
コメントを投稿